წე­რის სურ­ვი­ლი ჩნდე­ბა მა­შინ, რო­დე­საც გო­ნე­ბა­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი და­მო­უკ­იდ­ებ­ლად იწყე­ბენ ლა­პა­რაკს. სა­უბ­რის ში­ნა­არ­სი კი და­მო­კი­დე­ბუ­ლია სო­ცი­უმ­ზე, სა­დაც მწე­რა­ლი აღ­იზ­არ­და, მის ხედ­ვა­ზე, რო­მე­ლიც ამ­ავე სო­ცი­უმ­ის გავ­ლე­ნი­თა და ერ­თგვა­რი პი­როვ­ნუ­ლი „ფილ­ტრის“ შე­დე­გად ჩა­მო­ყა­ლიბ­და, მხატ­ვრუ­ლი ფორ­მე­ბი კი — ავ­ტო­რის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ გე­მოვ­ნე­ბა­ზე. ამ­გვა­რად და­ნა­ხუ­ლი, აღ­ქმუ­ლი და თა­ვი­დან და­ბა­დე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის სა­ხე­ები თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნ­ივ­ერ­სი­ტე­ტის ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ მეც­ნი­ერ­ებ­ათა ფა­კულ­ტე­ტის სტუ­დენ­ტის ილია ჭან­ტუ­რი­ას მოთხრო­ბებ­ში მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია. წე­რის სტი­ლი — თა­მა­მი, მდი­და­რი დი­ალ­ექ­ტიზ­მე­ბით, სლენ­გით, ზოგ­ჯერ და­ცუ­ლია ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ენ­ის ნორ­მე­ბი, ანუ ავ­ტო­რი ამა თუ იმ მხტავ­რუ­ლი სა­ხის გა­სა­ცოცხლებ­ლად თხრო­ბის თა­ვი­სუ­ფალ მა­ნე­რას იყ­ენ­ებს, გა­მო­სახ­ვის სხვა­დას­ხვა ფორ­მებს შო­რის ლა­ვი­რებს, რაც მი­სი მოთხრო­ბე­ბის ერ­თმა­ნე­თის­გან მკვეთ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სი­უჟ­ეტ­ებს ბუ­ნებ­რი­ვად ერ­გე­ბა.

„იშ­ვი­ათ­ად ვწერ-ხოლ­მე, მაქ­ვს პე­რი­ოდ­ები, რო­ცა მი­ყო­ლე­ბით რამ­დე­ნი­მე ტექ­სტი შე­იძ­ლე­ბა დავ­წე­რო, მაგ­რამ ამ­ის შემ­დეგ აუც­ილ­ებ­ლად ვის­ვე­ნებ და ეს დას­ვე­ნე­ბა ხან­და­ხან თვე­ები გრძელ­დე­ბა. თუმ­ცა, რო­გორც კი რა­ღაც მო­სა­ყო­ლი ამ­ბე­ბი მოგ­როვ­დე­ბა, მე­რე ვერ ვის­ვე­ნებ და აუც­ილ­ებ­ლად უნ­და გად­მოვ­ცე. სწო­რედ ეს გად­მო­ცე­მის სურ­ვი­ლი მა­წე­რი­ნებს, თით­ქოს ას­ეთია — მე რა­ღაც ვი­ცი და აი, დავ­ჯდე­ბი ახ­ლა და მო­გიყ­ვე­ბი. მო­ყო­ლის სურ­ვი­ლი დი­დად მოქ­მე­დებს, ხან­და­ხან ბრა­ზიც... ის­ეთ გა­რე­მო­ში ვცხოვ­რობთ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მრა­ვალ სა­კითხზე ხში­რად ბრა­ზი და პრო­ტეს­ტი არ გა­გიჩ­ნდეს. მე კი ამ დროს ვწერ და რა­ღა­ცით ამ ბრაზ­საც ვათ­ვი­ნი­ერ­ებ, არ ვიკ­ლავ, უბ­რა­ლოდ, შე­სა­ბა­მის გზას ვაძ­ლევ — ამ­აში წე­რა მეხ­მა­რე­ბა, თან ტექ­სტის წე­რას ცი­ვი გო­ნე­ბაც სჭირ­დე­ბა-ხოლ­მე. ვწერ იმ ხალ­ხზეც, ვინც ჩემს გარ­შე­მოა — სო­ცი­ალ­ურ­ად და­ბალ ფე­ნა­ზე, მშრო­მე­ლებ­ზე, რომ­ლე­ბიც ვერ მო­ერ­გნენ წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვის არ­სე­ბულ თე­ორი­ებს... ვწერ ცხოვ­რე­ბა­ში და­მარ­ცხე­ბუ­ლებ­ზე, რომ­ლე­ბის­თვი­საც ხში­რად უცხოა ეს მო­დერ­ნუ­ლი სამ­ყა­რო, რა­საც ვერ ეგუ­ები­ან და ცდი­ლო­ბენ რა­ღა­ცით გა­მო­ხა­ტონ ეს და თქვან, მაგ­რამ მა­თი ხმა ხში­რად მარ­გი­ნა­ლი­ზე­ბუ­ლია ან სა­ერ­თოდ ექო­ებ­ადაა ქცე­ული, ხში­რად ეს ექ­ოც არ რჩე­ბა“, — ამ­ბობს ილია ჭან­ტუ­რია.

ილია ჭან­ტუ­რი­ას ერთ-ერ­თი მოთხრო­ბაა — „Tamunia-I-laviu“ — ეს არ­ის ამ­ბა­ვი ქა­ლაქ­ში ჩა­სულ პრო­ვინ­ცი­ელ გო­გო­ნა­ზე და ამ პრო­ვინ­ცი­აში გავ­რცე­ლე­ბულ ჭო­რებ­ზე, პა­ტა­რა ბი­ჭის უან­გა­რო სიყ­ვა­რულ­ზე და ამ გო­გო­ნას ტრა­გი­კულ სიკ­ვდილ­ზე, მე­ზობ­ლე­ბის მი­ერ სიკ­ვდი­ლის ფორ­მის გან­კითხვა-გა­კიცხვა­ზე და პა­ტა­რა ბი­ჭის გულ­წრფელ წუ­ხილ­ზე, ორ უკ­იდ­ურ­ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ზე, ად­ამი­ან­ურ სი­სას­ტი­კე­ზე...

„და­დას“ კუკ­ლა — აქ უკ­ვე სა­ინ­ფორ­მა­ციო მე­დი­აში ყო­ველ­დღი­ურ­ად გახ­მი­ან­ებ­ული ახ­ალი, თავ-ბო­ლო არე­ული ამ­ბე­ბია გა­შარ­ჟე­ბულ-გაკ­რი­ტი­კე­ბუ­ლი. მა­გა­ლი­თად, ერთ-ერთ პერ­სო­ნაჟს, რო­გორც თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­ზო­გა­დო­ებ­ის ახ­ალ­გაზ­რდა თა­ობ­აში არ­სე­ბულ ნე­გა­ტი­ვის სა­ხეს, ავ­ტორ­მა სა­ხე­ლად ვარ­სქენ პი­ტი­ახ­ში და­არ­ქვა...

„მშვი­დად, გაკ­ვე­თი­ლი იწყე­ბა“ — რო­გორც იტყვი­ან, ერ­თი ამ­ოს­უნ­თქვით წა­სა­კითხია. მოთხრო­ბა კონ­კურ­სის­თვის (სა­უკ­ეთ­ესო მოთხრო­ბა მას­წავ­ლებ­ლის­თვის) და­წე­რა, სა­დაც სა­მეგ­რე­ლოს ერთ-ერ­თი სოფ­ლის სკო­ლის მოს­წავ­ლის — გა­ბოს ცხოვ­რე­ბაა აღ­წე­რი­ლი ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ათ­ებ­ელი დი­ალ­ექ­ტუ­რი სტი­ლით. 20 წლის დამ­წყე­ბი მწერ­ლის­თვის უჩ­ვე­ულო სიღ­რმით არ­ის გად­მო­ცე­მუ­ლი მე­ზობ­ლუ­რი, სკო­ლა­ში კო­ლე­გი­ალ­ური, ას­ევე რე­ლი­გი­ური და ცრუ­მორ­წმუ­ნე­ობ­რი­ვი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი. მოთხრო­ბას ბო­ლომ­დე მიჰ­ყვე­ბა სკო­ლის მოს­წავ­ლის გან­ცდე­ბი დე-ფაქ­ტო საზღვრი­დან გა­ტა­ცე­ბულ მა­მა­ზე, რო­მელ­მაც ოკ­უპ­ან­ტე­ბის დად­გე­ნი­ლი წე­სე­ბი მა­მის საფ­ლა­ვის ნახ­ვის მიზ­ნით და­არ­ღვია....

„ნი­კუ­შამ წას­ვლა გა­დაწყვი­ტა“ — ეს მოთხრო­ბა ილია ჭან­ტუ­რი­ამ 18 წლი­სამ და­წე­რა. პა­ტა­რა ბავ­შვის გად­მო­სა­ხე­დი­დან გად­მოს­ცა ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ებ­ის­თვის კარ­გად ნაც­ნო­ბი და მტკივ­ნე­ული პრობ­ლე­მე­ბი: ძმის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გა­მო გან­ცდი­ლი სი­ცა­რი­ელე, ტკი­ვი­ლი და სახ­ლის და­კარ­გვით (მკურ­ნა­ლო­ბის ხარ­ჯე­ბის გა­მო) გა­მოწ­ვე­ული „გა­ოც­ება“.

ახ­ალ­გაზ­რდა მწერ­ლის და­ნა­ხუ­ლი და მხტავ­რულ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ რე­ალ­ობ­აში მოქ­ცე­ული თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ება სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა გა­მომ­ცემ­ლე­ბის­თვი­საც. „ინ­ტე­ლექ­ტმა“ მი­სი მოთხრო­ბე­ბის კრე­ბუ­ლი ჯერ კი­დევ 2018 წელს გა­მოს­ცა. ილია ჭან­ტუ­რი­ას ნო­ვე­ლე­ბი სხვა­დას­ხვა ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პე­რი­ოდ­იკ­აშ­იც ქვეყ­ნდე­ბა. მი­სი ნა­მუ­შევ­რე­ბი მა­ლე უნ­ივ­ერ­სი­ტე­ტე­ლი მკითხვე­ლის­თვის (და არა მარ­ტო) თსუ-ის ტრა­დი­ცი­ულ და ახ­ლა უკ­ვე გა­ნახ­ლე­ბულ ჟურ­ნალ „პირ­ველ სხივ­შიც“ და­იბ­ეჭ­დე­ბა.

ახ­ალ­გაზ­რდა პრო­ზა­იკ­ოს­მა ზუგ­დი­დის მე­ორე სა­ჯა­რო სკო­ლა და­ამ­თავ­რა და ახ­ლა თსუ-ის ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ მეც­ნი­ერ­ებ­ათა ფა­კულ­ტე­ტის III კურ­სზე სწავ­ლობს. ამ­ბობს, რომ სპე­ცი­ალ­ობა ლი­ტე­რა­ტუ­რის სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მო აირ­ჩია.

„საყ­ვა­რე­ლი პრო­ზა­იკ­ოს­ისა თუ პო­ეტ­ის გა­მო­ყო­ფა ყო­ველ­თვის მი­ჭირ­და, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე დღის წინ მივ­ხვდი, რომ ერ­ლომ ახ­ვლე­დი­ან­ის „კო­ღო ქა­ლაქ­ში“ ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი წიგ­ნია, ხში­რად ვუბ­რუნ­დე­ბო­დი მის კითხვას და ჩემ­თვის სა­უკ­ეთ­ესო პრო­ზა­იკ­ოსი, ვფიქ­რობ, ეს ავ­ტო­რია. იგი პრო­ზა­იკ­ოს­ზე მე­ტად, ალ­ბათ, უფ­რო ფი­ლო­სო­ფო­სი და მე­იგ­ავეა. პო­ეტ­ებ­იდ­ან გა­ლაკ­ტი­ონს გა­მო­ვარ­ჩევ­დი, „არ­ტის­ტუ­ლი ყვა­ვი­ლე­ბი“ იყო ჩემ­თვის ერთ-ერ­თი გარ­დამ­ტე­ხი წიგ­ნი და მა­გი­ტო­მაც“, — გან­მარ­ტა ილია ჭან­ტუ­რი­ამ.

სა­მო­მავ­ლოდ პე­და­გო­გო­ბას აპ­ირ­ებს, თუმ­ცა, ამ­ბობს, რომ ჯერ ამ მიზ­ნამ­დე შო­რია: „დი­დი დრო მჭირ­დე­ბა, უნ­და ვის­წავ­ლო... ვფიქ­რობ, ამ საქ­მი­ან­ობ­ას მო­მა­ვალ­ში დიდ დროს და­ვუთ­მობ“.

მო­ამ­ზა­და ნა­ტო ობ­ოლ­აძ­ემ