ნაშრომში ცხრა ათეულ წელს გადაცილებული კაცის განვლილ რეალურ, შეულამაზებელ ცხოვრებას ეხება. მასში ყურადღება ძირითადად მაღალზნეობრივ ადამიანებზეა შეჩერებული, რომლებმაც ჩემი, როგორც პიროვნების, ფორმირება განაპირობეს. უპირველესად ეს ითქმის მშობლების, როგორთი კეთილი ადამიანების, პროფესორ-მასწავლებლების, უნივერსიტეტის გამორჩეული რექტორების, მკვლევარი კოლეგების და სხვათა შესახებ.

მოგონებებში ასევე გადმოცემულია ჩემი პედაგოგიური და სამეცნიერო-კვლევითი საქმიანობის შედეგები, რომელიც თითქმის მთლიანად უპირველეს ქართულ უნივერსიტეტთან არის დაკავშრებული.

მიუხედავად ცხოვრებისეული სიძნელეებისა, არასდროს დამიკარგავს იმედი სიკეთის გამარჯვებისა ბოროტებაზე და ჩემი ნაშრომიც გულისხმიერ, კეთილ მკითხველს შთააგონებს: იყოს ზნეკეთილი და ბეჯითი, სიმართლისათვის თავდადებული და მებრძოლი, ყველგან და ყოველთვის უშურველი.