მა­რი­კო გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლი, თსუ-ის სტუ­დენ­ტი:

– ვი­სურ­ვებ­დი სა­უნ­ივ­ერ­სი­ტე­ტო კი­ნო-თე­ატ­რსა და თე­ატ­რა­ლურ დასს (სტუ­დენ­ტე­ბით და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლი), რომ­ლის მეშ­ვე­ობ­ით­აც, სტუ­დენ­ტებს შეგ­ვეძ­ლე­ბა შევ­ქმნათ და­უვ­იწყა­რი სა­ღა­მო­ები, კი­ნო-ჩვე­ნე­ბა, დის­კუ­სი­ები ფილ­მე­ბი­სა და პი­ეს­ებ­ის შე­სა­ხებ, ჩვე­ნი­ვე სტუ­დენ­ტე­ბის ნა­მუ­შევ­რე­ბის პრე­ზენ­ტა­ცია, გა­მო­ჩე­ნი­ლი ხე­ლო­ვა­ნე­ბის მოწ­ვე­ვა და მათ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცია. ეს ყო­ვე­ლი­ვე ჩვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი და კრე­ატი­ული გან­ვი­თა­რე­ბის სა­წინ­და­რია. ვინ იც­ის, იქ­ნებ უამ­რა­ვი ფა­რუ­ლი რე­ჟი­სო­რი და მსა­ხი­ობი სწავ­ლობს ჩვენს უნ­ივ­ერ­სი­ტეტ­ში...

ლე­ლი­კო ქურ­და­ძე, თსუ-ის კურ­სდამ­თავ­რე­ბუ­ლი:

სტუ­დენ­ტებს უნ­ივ­ერ­სი­ტეტ­ში უნ­და ჰქონ­დეთ იმ­ის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ გა­მარ­თონ სა­ახ­ალ­წლო კარ­ნა­ვა­ლი, ჰქონ­დეთ თა­ვი­ან­თი თე­ატ­რი, ჩა­ტარ­დეს ფა­კულ­ტე­ტებს შო­რის რა­იმე ტურ­ნი­რე­ბი, თა­მა­შე­ბი; მა­გა­ლი­თად, ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტის­თვის იდე­ალ­ური თა­მა­ში იქ­ნე­ბო­და „რა? სად? რო­დის?“, რო­მელ­შიც მო­ვი­დო­და კითხვე­ბი ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე, ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე და გა­მარ­ჯვე­ბულ გუნ­დს რა­იმე პრი­ზი გა­და­ეც­ემ­ოდა.

უნ­და აღ­დგეს უნ­ივ­ერ­სი­ტე­ტის კა­ფე­ებ­ში სა­ინ­ტე­რე­სო შეხ­ვედ­რე­ბი ხე­ლო­ვა­ნებ­თან, მწერ­ლებ­თან, მსა­ხი­ობ­ებ­თან...

მე­სა­მე კურ­სის პირ­ველ სე­მეს­ტრში მე­რაბ კო­კო­ჩაშ­ვი­ლის ლექ­ცია პირ­ვე­ლად მო­ვის­მი­ნე. მა­შინ­ვე მივ­ხვდი — რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არ­ის კი­ნოს­თვის ეს ად­ამი­ანი. თა­ვი­დან­ვე ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და მი­სი მოს­მე­ნა და ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ­დი. ერთ-ერ­თი მი­სი მო­ცე­მუ­ლი და­ვა­ლე­ბა ას­ეთი იყო: რამ­დე­ნი­მე სიტყვის­გან, რო­მე­ლიც მო­ცე­მუ­ლი გვქონ­და, უნ­და დაგ­ვე­წე­რა თე­მა: „ჩე­მი თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი კი­ნო.“ ჩემ­თვის კი­ნო­ში მოხ­ვედ­რა ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა იყო, მე­რე დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში თით­ქოს მი­მა­ვიწყდა ეს ოც­ნე­ბა და სხვა რა­ღა­ცე­ებ­ზე ვკონ­ცენ­ტრირ­დი, თუმ­ცა ვა­ღი­არ­ებ — ში­ნა­გა­ნად მა­ინც სულ მომ­ყვე­ბო­და ეს სურ­ვი­ლი. ჩემს თე­მა­ში აღ­წე­რი­ლია გო­გოს გრძნო­ბე­ბი, იქ­ამ­დე სა­ნამ ჩა­წე­რა და­იწყე­ბა. თა­ვი­დან ვერ გა­ვი­აზ­რე, თუმ­ცა მე­რე მივ­ხვდი — ეს გო­გო მე ვი­ყა­ვი. გუ­ლით მინ­და — მო­მე­ცეს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა — ავ­იხ­დი­ნო ეს ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა მე­რაბ კო­კო­ჩაშ­ვი­ლის ახ­ალ ფილ­მში და მეც ვი­ყო „ფი­რე­ბის და ფირ­ფი­ტე­ბის“ სამ­ყა­როს ერ­თი გმი­რი.

ლა­შა სა­ღი­ნა­ძე, თსუ-ის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი:

– პან­დე­მი­ამ უკ­ან დაგ­ვხია ყვე­ლა მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ჩა­ის სახ­ლში გვქონ­და პე­რი­ოდ­ულ­ად ხე­ლო­ვან ხალ­ხთან სხვა­დას­ხვა ტი­პის შეხ­ვედ­რე­ბი. თუმ­ცა, უნ­ივ­ერ­სი­ტეტ­ში მრა­ვა­ლი სხვა სივ­რცე­ცაა, სა­დაც ან­ალ­ოგი­ური ტი­პის ღო­ნის­ძი­ებ­ებ­ის ჩა­ტა­რე­ბაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი და მზა­ობ­ას გა­მოვ­ხა­ტავთ ყვე­ლა­ნა­ირ­ად. ამ­ას­წი­ნა­თაც გვქონ­და გარ­კვე­ული სა­ღა­მო­ები და შეხ­ვედ­რე­ბი პო­ეტ­ებ­თან და მწერ­ლებ­თან, უბ­რა­ლოდ რე­გუ­ლა­ცი­ებ­ის გა­მო ბევრ ად­ამი­ანს ვერ ვიწ­ვევთ. გვაქ­ვს ტე­ლე-კი­ნო ხე­ლოვ­ნე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბაც და ბა­ტონ მე­რაბ კო­კო­ჩაშ­ვილ­თან შე­იძ­ლე­ბა სა­უბ­არი ამ თე­მა­ტი­კა­ზე. აქ­ვე დავ­ძენ, რომ ჩვენ გვაქ­ვს სტუ­დენ­ტუ­რი პრო­ექ­ტე­ბის და­ფი­ნან­სე­ბის წე­სი, რაც გუ­ლის­ხმობს იმ­ას, რომ ნე­ბის­მი­ერ სტუ­დენ­ტს და სტუ­დენ­ტთა ჯგუფს აქ­ვს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა — წარ­მო­ად­გი­ნოს პრო­ექ­ტი და მი­იღ­ოს და­ფი­ნან­სე­ბა, ეს იქ­ნე­ბა სა­მეც­ნი­ერო, სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო, სპორ­ტუ­ლი თუ კულ­ტუ­რუ­ლი.

ჩვენ ვა­ფი­ნან­სებთ უნ­ივ­ერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტურ თე­ატ­რა­ლურ დასს – „სხვენს“. აქ რა­ღაც პე­რი­ოდ­ულ­ობ­ით ტარ­დე­ბა სტუ­დენ­ტთა შერ­ჩე­ვა და, ვინ­მეს სურ­ვი­ლის შემ­თხვე­ვა­ში, არ მგო­ნია, მის­მა ხელ­მძღვა­ნელ­მა არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნოს სტუ­დენ­ტის სამ­სა­ხი­ობო შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი. და­სი აქ­ტი­ურ­ად მუ­შა­ობს და სა­უნ­ივ­ერ­სი­ტე­ტო სა­აქ­ტო დარ­ბაზ­ში პან­დე­მი­ამ­დე მრა­ვა­ლი სპექ­ტაკ­ლი და მუ­სი­კა­ლუ­რი ღო­ნის­ძი­ება გა­მარ­თუ­ლა. რო­დე­საც გვექ­ნე­ბა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ კულ­ტუ­რუ­ლი ღო­ნის­ძი­ებ­ები და­ხუ­რულ სივ­რცე­ში ჩა­ტარ­დეს, ას­ეთი ტი­პის ღო­ნის­ძი­ებ­ები კი­დევ უფ­რო ხში­რად გა­იმ­არ­თე­ბა.

რაც შე­ეხ­ება კი­ნოს დარ­ბა­ზის გა­კე­თე­ბას უნ­ივ­ერ­სი­ტეტ­ში, ცო­ტა დრო დაგ­ვჭირ­დე­ბა. ეს საკ­მა­ოდ ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი პრო­ექ­ტია.